Inleiding
De wijnwereld is in tweeën gesplitst: de Oude en de Nieuwe Wereld. Deze uitsplitsing komt voort uit een geografische scheiding (het noordelijk en het zuidelijk halfrond) en uit historisch oogpunt (wijnproductie vanaf de 12e eeuw t.o.v. de 18e eeuw). Tegenwoordig is het zo dat de Oude Wereld de vrijheid en innovatie haalt uit de Nieuwe Wereld en de Nieuwe Wereld de kracht van identiteit en herkomst van de gebieden uit de Oude Wereld haalt.
Het verschil in aanpak tussen de Nieuwe en de Oude Wereld kan het beste vergeleken worden aan de hand van drie thema's: Wijnbouw, Wijnmaken en Marketing.
Wijnbouw
Historisch gezien heeft de wijnbouw zich heel verschillend ontwikkeld in de Oude en in de Nieuwe Wereld. In de Oude Wereld worden de ranken dichter op elkaar geplant, met ruimte van slechts 1 x 1 meter (bijv. Medoc), vergeleken met 4 x 2,5 meter in sommige wijngaarden in Australië.
Door de lagere aanplant per vierkante meter, kunnen de wijnmakers van de Nieuwe Wereld sommige processen mechaniseren, zoals het snoeien en het oogsten. Dit maakt een goedkopere productie mogelijk, hoewel er in de Oude en Nieuwe Wereld nog steeds producenten zijn die handmatig snoeien en oogsten om de beste kwaliteit wijn te verkrijgen.
Wereldwijd worden steeds vaker dezelfde variëteiten druivenrassen aangeplant. De Oude Wereld heeft echter meer kennis in huis van de druivenrassen en waar ze het beste gedijen. Deze zogenaamde streekgebondenheid is in de Oude Wereld veel meer uitgediept. De Oude Wereld put uit eeuwenlange kennis en ervaring van wijnproductie, die uiteindelijk hebben geleid tot de afbakening van een productiegebied, waarin voorgeschreven werd welke druivenrassen, dichtheid van aanplant en welke productiemethoden gebruikt moesten worden. Hiermede werden dikwijls de kaders van de classificatieregels (zoals AOC in Frankrijk, DOCG in Italië en DO in Spanje) bepaald. De Nieuwe Wereldlanden staan wat dit betreft nog in de kinderschoenen. Hier worden de wijngebieden afgebakend waar wijnbouw niet meer winstgevend is. Hierdoor kan een producent een veel bredere verscheidenheid aan druivenrassen verbouwen.
Wijnmaken
Het verschil tussen de Oude en Nieuwe Wereld wijnen wordt steeds moeilijker te onderscheiden. Maar het aantal wijnen en de stijl van wijnmaken in een streek verschillen wel degelijk. In de Oude Wereld zie je regionaal bepaalde hoogwaardige druivenrassen domineren. In deze streken worden bepaalde wijnsoorten gemaakt, waarbij steeds hetzelfde druivenras karakterbepalend is. Vervolgens wordt er een onderscheid gemaakt tussen de verschillende kwaliteitsklassen, waarbij de productiegebieden steeds strakker worden afgebakend, zelfs tot op wijngaardniveau.
Nu de wijngebieden in de Nieuwe Wereld zich sterk aan het ontwikkelen zijn, groeit het begrip van waar je welk ras het beste kunt verbouwen. Sommige wijngebieden hebben hun focus gelegd op een bepaald druivenras en een soort wijn die uniek is voor die streek. Wijnmakers proberen deze eigen identiteit via hun wijn te communiceren. Deze manier van communiceren vind je zowel in de Oude als in de Nieuwe Wereld.
Marketing
Producenten uit de Nieuwe Wereld kunnen dan wel niet profiteren van een eeuwenoud wijnerfgoed, zij hebben wel de vrijheid om te experimenteren met nieuwe wijnsoorten en innovatieve technologieën. Commercieel gezien stimuleert dit wijnmakers om in te springen op de behoeftes van de consument, in plaats van door blijven werken volgens een strak opgelegd patroon.
Australië was bijvoorbeeld het eerste land dat druivenrassen op de wijnetiketten vermeldde. Dit was om de consument een indicatie te geven wat ze van een bepaalde wijn konden verwachten. Deze aanpak is doorgedrongen tot de andere wijnlanden van de Nieuwe Wereld. Intussen heeft ook de Oude Wereld deze aanpak overgenomen. Andere noviteiten uit de Nieuwe Wereld zijn de verpakkingen en de sluitingen, zoals de schroefdop. Dit bewijst dat de Nieuwe Wereld gedreven worden door de behoefte van de consument, maar ook door pure commercie.